Een van de grootste ergernissen is het wachten voor de kassa. De wet van Murphy zegt al dat de andere rij altijd sneller gaat. Dat verwacht ik en daar maak ik me niet meer druk om.
Maar vandaag stond ik in de rij met één dame voor me en één die al aan het afrekenen was. Nou, ja afrekenen. Ze laadde eerst alle boodschappen rustig in de winkelwagen. Natuurlijk nog even alles herschikken want het past nooit meteen. (Ook een ergernis trouwens) Intussen zat de caissière niets te doen en wachtte we alle drie op die ene mevrouw die alle tijd van de wereld leek te hebben.
Ik had trouwens ook tijd genoeg, maar in de rij staan is niet mijn favoriete bezigheid, dat terzijde.
De dame voor me keek me aan. En het leek alsof we elkaar begrepen. Een blik van ergernis. Met een medestander was de ergernis al iets minder. Ik ben dus niet de enige.
Maar wat gebeurde er toen. De dame voor me zette haar winkelwagen neer en ging rustig alle boodschappen inpakken terwijl de caissière weer rustig wachtte. Met alle boodschappen in de winkelwagen, zocht ze rustig haar portemonnee op en rekende ze af.
Maar ze liep niet meteen weg. Ze ging rustig haar portemonnee in haar tas doen. Zocht meteen wat anders en intussen moest ik wel wachten want de winkelwagen stond in de weg. Ik kon geen kant op. De caissière bleef een vriendelijk lachje houden.
Met een zucht duwde ik pardoes mijn winkelwagen tegen die van haar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten